De hortensia maakte zijn introductie in Europa na voor het eerst te zijn aangeplant door Hortense de Beauharnais, de dochter van keizerin Joséphine de Beauharnais van Frankrijk. 

Hortense Eugénie Cécile de Beauharnais (Parijs, 10 april 1783 — Slot Arenenberg in Thurgau, 5 oktober 1837) was koningin vanHolland en de moeder van keizer Napoleon III. Ze was de dochter van Alexandre de Beauharnais en Joséphine Tascher de la Pagerie, die na de executie van haar echtgenoot hertrouwde met Napoleon Bonaparte.



Koningin Hortense met haar oudste zoonNapoleon Karel.

In 1802 werd zij uitgehuwelijkt aan Napoleons broer Lodewijk Napoleon en werd zo in 1806 de eerste koningin van Holland. Het was een zeer ongelukkig huwelijk. In 1810 gingen de twee uit elkaar. Wel werden er drie zoons uit geboren, onder wie de latere keizerNapoleon III (van wie echter ook wel wordt beweerd dat graaf Carel Hendrik Ver Huell de eigenlijke vader is). Met haar minnaarCharles Joseph de Flahaut kreeg ze nog een zoon, Charles Auguste Louis Joseph, die door zijn halfbroer Napoleon III in 1862 tothertog van Morny werd verheven.

Van 1 juli tot 13 juli 1810 was zij regentes voor haar zoon Napoleon Lodewijk die door zijn vader tot koning van Holland benoemd was.

Na de verbanning van Napoleon in 1814 kon Hortense onder bescherming van tsaar Alexander I in Parijs blijven maar - ondanks het feit dat haar moeder en Napoleon waren gescheiden - steunde zij haar stiefvader na zijn terugkeer van Elba in 1815. Na diens definitieve ondergang ontvluchtte ze Frankrijk. Ze reisde door Duitsland en Italië en kocht uiteindelijk het slot Arenenberg in het Zwitserse kanton Thurgau waar ze tot haar dood in 1837 zou blijven wonen.

Hortense kreeg samen met Lodewijk Napoleon drie kinderen:

• Napoleon Karel (10 oktober 1802 - 4 mei 1807).
• Napoleon Lodewijk (11 oktober 1804 - 17 maart 1831), groothertog van Berg, korte tijd koning van Holland.
• Karel Lodewijk Napoleon (20 april 1808 - 9 januari 1873), keizer der Fransen.

Zij is ook als componiste bekend, en schreef ± 140 'Romances', voor sopraan en piano of harp, waaronder het in de eerste helft van de negentiende eeuw erg populaire "Partant pour la Syrie".^[1] Partant pour la Syrie was van 1852 tot 1870 het Franse volkslied. De kunstzinnige koningin kon ook goed tekenen; zij portretteerde Charles de la Bédoyère en ontwierp de versierselen van de Orde van de Unie^[2].

Villa Arenenberg in Salenstein aan deBodensee

Blason d'Hortense de Beauharnais, reine de Hollande

Slot Arerenberg

Charles de la Bedoyere  Hortense de Beauharnais 

Hortense de Beauharnais - Vue du pont d'Espagne près de Cauterets

Graftombe

BLAUE HORTENSIE

So wie das letzte Grün in Farbentiegeln

sind diese Blätter, trocken, stumpf und rauh,

hinter den Blütendolden, die ein Blau

nicht auf sie tragen, nur von ferne spiegeln.

Sie spiegeln es verweint und ungenau,

als wollten sie es wiederum verlieren,

und wie in alten blauen Briefpapieren

ist gelb in ihnen, Violett und Grau;

Verwaschnes wie an einer Kinderschürze,

Nichtmehrgetragnes, dem nichts mehr geschieht:

wie fühlt man eines kleinen Lebens Kürze.

Doch plötzlich scheint das Blau sich zu verneuen

in einer von den Dolden, und man sieht

ein rührend Blaues sich vor Grünem freuen.


Rainer Maria Rilke

BLAUWE HORTENSIA

Zoals het laatste groen in de verfpot

zijn de droge bladeren ruw en dof

achter bloesemschermen, die licht wiegelen,

hun blauw niet dragen, maar van verre spiegelen.

Ze spiegelen het betraand en vaag

als wilden ze het gauw weer kwijt;

in oud blauw briefpapier, in elke laag

zit ook dat geel, en violet, en blauwig krijt.

Een verwassen tint als van een kinderschort

die versleten is, niet meer gedragen wordt:

wat is dit kleine leven kort.

Maar plotseling schijnt het blauw zich te vernieuwen

in een der bloesemtrossen, en men ziet

een roerend blauw blij voor het groen uit krieuwen.

HORTENSIA BLEU

Comme le dernier vert dans les pots de couleurs

telles sont ses feuilles : sèches, rugueuses, émoussées,

derrière les ombelles de fleurs, dont le bleu

n’est pas d’elles, mais le reflet d’un bleu lointain.

Elles le reflètent épars et imprécis

comme si elles voulaient le perdre de nouveau

et comme sur les vieux papiers à lettres bleus

il y a du jaune, du gris, du violet en elles;

d’un tablier d’enfant le teint délavé,

quelque chose qu’on ne porte plus, à quoi plus rien

comme on ressent la brièveté d’une vie. / n’arrive:

Pourtant tout à coup le bleu semble renaître

dans une des ombelles et l’on perçoit

un bleu émouvant se réjouir du vert.